Ailemizin biricik uyesi mico…Abim bulmus micoyu minicikken ve o gunden beri bizimle.Ankara’da bir nisan günü çok şiddetli dolu yağışının ardından bastıran yağmurlu havada işten eve gitmek için yola çıktığında ana yolun kenarında bulmus miçoyu abim.Sırılsıklammis ve korkmuş gök gürültüsünden dolayı .Abim hemen arabasini sağa çekip sakince onu ürkütmeden yanına gidip biraz alıştırdiktan sonra yavaşça elini yaklaştırmis oda bu ilgisine karşılıksız kalmayarak ona yaklaşmis ve abimde micoya sarıldığı gibi alip koymus arabanin yan koltuğuna.Bitmek bilmeyen yolculuklarımız böyle başladı bizim miçoyla… Basta cok istekli yaklasmayan babam simdi ‘ogluuuum!!’ diye seviyor micoyu.Minicikti,bir avuctu simdi koca adam oldu.iyiki var iyiki bizim olmus.o saskin gözler olmasa hayat sıkıcı olurdu