Patibiyografi Tanışmamız sıradışı değil ama 17 senemiz dolu dolu geçti. Dostumu kaybetmemin bugün tam birinci senesi.
Şimdi bu şapşal bakışlı salak surat var ya. İşte o artık yok. 17 sene benim ağlamamı-zırlamamı balık kokan nefesiyle yanımda durup dinledi. Ufak bir yürüyüşe diye çıkarıp 10 kilometre benle yürüdüğü icin yorgunluktan kucağımda eve dönse de benle gezmekten hiçbir zaman vazgeçmedi. Arabanın ön koltuğunda seyahat etmeye bayılır, kedi cinsinden tırsardı. Annemin 3 kızım bir oğlum var demesi aileden olduğunun en büyük ispatıydı. Traşa götürüp sadece kuyruğunun ucunda azıcık komik bir tüy bıraktırmama belki biraz içerlemiştir. Kravat şeklinde pembe tasma aldığımda da garipsemis olabilir. Banyo yapmamak için annemin o canım çiçeklerinin arasına saklanıp yakalandığında “ne gerek var böyle seylere” bakışını hele hiç unutmam. Veteriner maceralarımız kapıdan sürünerek girmesinden de ibaret değil. Traş sonrası sahilde sosisli sandviç ısmarladığım gün dün gibi aklimda. Şizofreni deyin ya da başka bir şey ama merdivende yanında oturduğum an ruh halimi anladığını hissediyordum.
Köpekler sadece bekçilik etmek için alınan canlilar olarak düşünülür. Ben ona hep bekçilik ettim o ayrı. Ben Köpük paşayla insanlarla biriktirdiğim anılardan daha fazlasını biriktirdim. Hayatımıza sadece insanlar değer katıp anlamlaştıramaz ve unutmayın DOSTLUK denen şey sadece insanlara özgü değildir. ❤️ Sevgilerimle
